ఓ మనిషిగా ఈ ప్రపంచంలో పుట్టిన నేను. అందరిలాగే పెరిగాను పెద్దయ్యాను. కానీ నేను అందరిలాంటి వ్యక్తిని కానని నా ప్రగాఢ విశ్వాసం. ఈ ప్రపంచంతో సంబంధం లేని ఏదో లోకంలో పుట్టి, పెరిగి హఠాత్తుగా ఏ అర్ధరాత్రో ఈ భూమ్మీదకు వచ్చి పడలేదు కదా.
అప్పుడప్పుడు నాకు కలిగే అనుమానం అదే. మనిషన్న ప్రతీ వాడికీ ఓ లక్ష్యం ఉంటుందని అలాగే నాకు ఉండాలని ఏరోజూ అనుకోలేదు. ఒక్కసారిగా వచ్చిపడ్డాను. ఈ ఆదునిక ప్రపంచంలోకి. ఏదీ నా గమ్యం. ఎందుకు నేను ఈ సమాజంతో పాటూ సంచరించలేక పోతున్నాను. నాకు మానసిక వైఫల్యం లేదు కదా. నేను పూర్తి ఆరోగ్యంగానే ఉన్నాకదా. నాకు అందరిలా కమ్మని కలలు రావు. ఏదో తెలియని ప్రదేశంలో సంచరిస్తాయి నా ఆలోచనలు ఎప్పుడూ. నాకు నేను ఉన్నానని ఓ చిన్న సంకేతం కూడా ఇవ్వదు ఏ అభయ హస్తమూ నాకు. మరి నా ఈ పరిస్థితి కారణం ఏమిటి.
ఎక్కడకు వెళ్ళినా, ఏ పని చేసినా, ఎలాంటి వాతావరణాన్ని చూసినా, కొద్దిగా వింత గొలిపే ఏ వస్తువుని చూసినా, నాకు కలిగే ఆశ్చర్యం, నా అమాయకత్వపు ప్రశ్నలు నా తోటి వారికి ఏమని పిస్తాయి. వారు నా గురించి ఎలా ఆలోచిస్తారు. కమ్మని కలలు, దేశ చరిత్ర, జాతులు, మతాలు, కులాలు , కంప్వూటరు, పుస్తకాలు, పాటలు, సినిమాలు, ఆటలు, అల్లర్లు, ఇంకా ఇంకా అన్నీ నాకు ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించేవే, నన్ను భయపెట్టేవే.
ఎవరు నువ్వు అంటే తడుముకోకుండా సమాధానం చెప్పగల రోజు ఎప్పుడు వస్తుంది. కాలంతో పోటీ పడి సాధించాలని ఉంది నా గుర్తింపుని. గడియ గడియకూ కరిగిపోతున్న కాలాన్ని కాస్త ఆగమని అడగనా నేనూ నీతో వస్తానని. నాకు తెలిసిన నేను పెరిగిన ప్రదేశాలే నా ప్రపంచంగా మలుచుకు బ్రతుకుతున్నాను నేను. నిజానికి నాకు ఈ ప్రపంచం గురించి ఏమీ తెలియదు. తెలుసుకోవాలి. తెలుసుకుంటాను.
మనిషి ఆయుష్షు అరవై ఏళ్ళు అయితే నాకు ఇంకా సమయం ఉందనే అనుకుంటున్నాను. తెలుసుకోవడానికి. నేర్చుకోవడానికి.
